Yaklaşık 15 saat süren uçak yolculuğu sonrası iki saatlik araba yolculuğunu da katarsak Bambelela’ ya nihayet vardım.
Burası tamamen şehirden uzakta minicik bir kasaba. Kendi halinde. Kısa ve öz, tek anacaddesi var. Ki o da yetiyor.
Asfalt olması gereken yollar fazlasıyla kum ve taş ile kaplı, her yer toz toprak desem daha doğru. Ağız açık yolculuk etmeniz durumunda bir süre sonra ağzınızın için çıtır çıtır ediyor. Nüfusun çoğunluğunu oluşturan siyahilerin ten renklerine zıt olarak rengarenk giyinmeleri kasabayı renkli kılan tek detay diyebilirim.
Kasabadan araçla yarım saatlik uzaklıkta olan çiftlikte biz gönülüller haftada iki gün, Pazartesi ve Cuma günleri dönüşümlü olarak kasabaya alışverişe giderken kişisel taleplerimiz bir liste yapılarak gidecek kişiye verildikten sonrası en büyük bekleyişti dönüşleri.
Hasret kaldığım ve her hafta muhakkak sipariş listemde olan çikolata benim minik bir dostum gibiydi.
Tabii kasabaya inmenin asıl amacı, marketlerde satılmayan ve günü geçmiş bayat ekmekleri toplamakla birlikte manavdan mevsimde en ucuz olan meyveleri satın almak. Malum maymun sayısı çok ve günde iki gün yapılan besleme stokta bir dolu meyve ve sebzenin yanısıra ekmeklerin olması demek.
Dubai aktarmalı vardığım Güney Afrika – kimine göre “aman uzak dur ebola” diye korkuttuğu kimine göre ise “vahşi doğanın kalbi” dediği muhteşem bir ülke. Ruhu özgür bırakıp vahşi doğa ile sarmaş dolaş derin nefesler alabileceğiniz bir ülke kendisi.
